اوّل: از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام فرمود: هركه اين دعا را به هنگام قيام براى نماز، پيش از شروع نماز بگويد با محمّد و آل محمّد خواهد بود:

اَللّهُمَّ اِنّى اَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اُقَدِّمُهُمْ بَيْنَ يَدَىْ صَلَواتى وَ اَتَقَرَّبُ بِهِمْ اِلَيْكَ فَاجْعَلْنى بِهِمْ وَجيهاً فِى الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبينَ مَنَنْتَ عَلَىَّ بِمَعْرِفَتِهمْ فَاخْتِمْ لى بِطاعَتِهِمْ وَ مَعْرِفَتِهِمْ وَ وِلايَتِهِمْ فَاِنَّهَا السَّعادَةُ وَ اخْتِمْ لى بِها فَاِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْئٍ قَديرٌ

خدايا به محمّد و خاندان محمّد به تو رو مى كنم، و آنان را پيش روى نمازم پيش مى اندازم، و به آنان به تو تقرّب مى جويم، مرا در دنيا و آخرت با آنان آبرومند قرار ده، و از مقرّبان محسوب فرما، بر من به شناختن آنان منّت نهادى، پايان ده برايم به اطاعت و معرفت و ولايتشان، كه خوشبختى آن است، و به آنها برايم پايان ده، به درستى كه تو بر هرچيز توانايى.

آنگاه نماز را به جاى مى آورى، و چون فارغ شدى مى گويى:

اَللهُمَّ اجْعَلْنى مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فى كُلِّ عافِيَةٍ وَ بَلاَءٍ وَاجْعَلْنى مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فى كُلِّ مَثْوىً وَ مُنْقَلَبٍ اَللهُمَّ اجْعَلْ مَحْياىَ مَحْياهُمْ وَمَماتى مَماتَهُمْ وَاجْعَلْنى مَعَهُمْ فىِ الْمَواطِنِ كُلِّها وَلاتُفَرِّق بَيْنى وَ بَيْنَهُمْ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىءٍ قَديرٌ

خدايا قرار ده مرا با محمد و آل محمد در هر بلاء و عافیت، و در هر اقامتگاه و بازگشتگاهى با محمّد و خاندان محمّد همراه كن، خدايا زندگى ام را زندگى آنان، و مرگم را مرگ آنان قرار ده، و مرا همه جا با ايشان همراه فرما، و بين من و آنان جدايى مينداز، به درستى كه تو بر هر كار توانايى.

دوّم: از صفوان جمّال [شتربان] روايت شده: امام صادق عليه السّلام را ديدم پيش از تكبير رو به قبله كرد و گفت:

اَللّهُمَّ لا تُؤْيِسْنى مِنْ رَوْحِكَ وَلاتُقَنِّطْنى مِنْ رَحْمَتِكَ وَلا تُؤْمِنّى مَكْرَكَ فَاِنَّهُ لا يَاْمَنُ مَكْرَاللَّهِ اِلا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ

خداى از نسيم جان بخشت مأيوسم مكن، و از رحمتت نااميدم مفرما، و از مكرت ايمنم منما، زيرا از مكر خدا خويش را ايمن نمى شمارند مگر مردم زيانكار

سوم: از امام صادق عليه السّلام روايت شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام پس از فارغ شدن از نماز ظهر مى گفت:

اَللّهُمَّ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ وَ اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِمَلاَئِكَتِكَ الْمُقَرَّبينَ وَ اَنْبِياَئِكَ الْمُرْسَلينَ وَ بِكَ اللهُمَّ اَنْتَ الْغَنِىُّ عَنّى وَ بِىَ الْفاقَةُ اِلَيْكَ اَنْتَ الْغَنِىُّ عَنّى وَ اَنَا الْفَقيرُ اِلَيْكَ اَقَلْتَنى عَثْرَتى وَ سَتَرْتَ عَلَىَّ ذُ نُوبى فَاقْضِ الْيَوْمَ حاجَتى وَ لا تُعَذِّبْنى بِقَبيحِ ما تَعْلَمُ مِنّى بَلْ عَفْوُكَ وَ جُودُكَ يَسَعُنى

خدايا به بخشش و كرمت به تو تقرّب مى جويم، و به محمّد بنده و فرستاده ات به تو تقرّب مى جويم، و به فرشتگان مقرّب و پيامبران مرسلت و به حقيقتت به تو تقرّب مى جويم.
خدايا تو از من بى نيازى، و من به تو نيازمند، تو بى نيازى و من به تو نيازمند، لغزشم را ناديده گرفتى، و گناهانم را پوشاندى، امروز حاجتم را برآور، به زشتى آنچه كه از من خبر دارى عذابم مكن، بلكه گذشت و بخشش تو مرا فرا گيرد.

سپس آن حضرت به سجده مى افتاد و مى گفت: يا اَهْلَ التَّقْوى وَ يا اَهْلَ الْمَغْفِرَةِ يا بَرُّ يا رَحيمُ اَنْتَ اَبَرُّبى مِنْ اَبى وَ اُمّى وَ مِنْ جَميعِ الْخَلايِقِ اِقْلِبْنى بِقَضآءِ حاجَتى مُجاباً دُعائى مَرْحُوماً صَوْتى قَدْ كَشَفْتَ اَنْواعَ الْبَلاَءِ عَنّى

اى اهل تقوا و آمرزش اى نيكوكار، اى مهربان، تو از پدر و مادرم و همه خلايق به من نيكوكارترى، مرا با برآمدن حاجت، و دعاى اجابت شده، و صداى مورد رحمتت قرار گرفته بازگردان، به حقيقت تو انواع بلاها را از من برطرف كردى

چهارم: از امام جواد عليه السّلام نقل شده: زمانى كه از نماز واجب فارغ شدى بگو: رَضيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِمُحَمَّدٍ نَبِيّاً وَ بِالاِْسْلامِ ديناً وَ بِالْقُرْآنِ كِتاباً وَ بِفُلانٍ وَ فُلانٍ اَئِمَّةً اَللهُمَّ وَلِيُّكَ فُلانٌ فَاحْفَظْهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمينِهِ وَ عَنْ شِمالِهِ وَ مِنْ فَوْقِهِ وَ مِنْ تَحْتِهِ وَامْدُدُ لَهُ فى عُمْرِهِ واجْعَلْهُ الْقآئِمَ بِاَمْرِكَ وَالْمُنْتَصِرَ لِدينِكَ وَ اَرِهِ ما يُحِبُّ وَ ما تَقِرُّ بِهِ عَيْنُهُ فى نَفْسِهِ وَ ذُرّيَّتِهِ وَ فى اَهْلِهِ وَ مالِهِ وَ فى شيعَتِهِ وَ فى عَدُوِّهِ وَ اَرِهِمْ مِنْهُ ما يَحْذَرُونَ وَ اَرِهِ فيهِمْ ما يُحِبُّ وَ تَقِرُّبِهِ عَيْنُهُ وَاشْفِ صُدُورَنا وَ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنينَ
راضى شدم به خدا كه پروردگارم باشد، و به محمّد براى پيامبرى و به اسلام براى دينم، و به قرآن براى كتابم و به فلان و فلان [به جاى فلان و فلان بگو: و به على و الحسن و الحسين و على و محمّد و جعفر و موسى و على و محمد و على و الحجّة] پيشوايانم، خدايا ولىّ ات فلان [به جاى فلان بگو: القائم الحجّة] را حفظ كن از پيش رو و پشت سر، و از جانب راست و چپ و از بالاى سر و پايين پايش، و بر عمرش بيفزا، و او را قيام كننده به امرت، و پيروز كننده دينت قرار ده، و آنچه دوست دارد به او بنمايان، و آنچه نسبت به خودش و ذريه و اهل مال و شيعه اش چشمش را روشن مى كند و به او نشان بده.
و از جانب او درباره دشمنانش از آنچه حذر مى كنند به آنان بنما، و درباره آنها آنچه را دوست دارد، و چشمش به آن روشن مى شود به او بنمايان، و سينه هاى او، و سينه هاى مردم مؤمن را شفا بده و فرمود: چون رسول خدا صلى اللّه عليه و آله از نماز فارغ مى شد مى گفت:

اَللّهُمَّ اغْفِرْلى ما قَدَّمْتُ وَ ما اَخَّرْتُ وَ ما اَسْرَرْتُ وَ ما اَعْلَنْتُ وَ اِسْرافى عَلى نَفْسى وَ ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّى اَللهُمَّ اَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَ الْمُؤَخِّرُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ بِعِلْمِكَ الْغَيْبَ وَ بِقُدْرَتِكَ عَلَى الْخَلْقِ اَجْمَعينَ ما عَلِمْتَ الْحَيوةَ خَيْراً لى فَاَحْينِى وَ تَوَفَّنى اِذا عَلِمْتَ الوَفاةَ خَيْراً لى اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ خَشْيَتَكَ فِى السِّرِّ وَ الْعَلانِيَةِ وَ كَلِمَةَ الْحَقِّ فِى الْغَضَبِ وَ الرِّضا وَالْقَصْدَ فِى الْفَقْرِ وَالْغِنا وَ اَسْئَلُكَ نَعيماً لايَنْفَدُ وَ قُرَّةَ عَيْنٍ لاتَنْقَطِعُ وَ اَسْئَلُكَ الرِّضا بِالْقَضآءِ وَ بَرَكَةَ الْمَوْتِ بَعْدَ الْعَيْشِ وَ بَرْدَ الْعَيْشِ بَعْدَ الْمَوْتِ ،
خدايا آنچه پيش فرستادم، و از پى مى فرستم، و آنچه پنهان كردم، و آنچه آشكار نمودم، و اسراف بر خودم و آنچه را تو به آن از من داناترى، برايم بيامرز، خدايا تويى پيش انداز و پس انداز، معبودى جز تو نيست، به حق دانشت به غيب، و به توانايى ات بر همه خلق، تا زندگى را برايم خير مى دانى، پس زنده ام بدار، و زمانى كه مرگ را برايم خير مى دانى، جانم را بگير، خدايا هراس از خود را در نهان و آشكار، و سخن حق را در خشم و خشنودى، و ميانه روى را در ندارى و دارايى از تو مى خواهم و نعمتى را از تو مى خواهم كه تمام نشود، و نور چشمى كه قطع نگردد، و از تو مى خواهم: خشنودى به قضا و بركت مرگ پس از زندگى، و گوارايى زندگى پس از مرگ،

وَ لَذَّةَ الْمَنْظَرِ اِلى وَجْهِكَ وَ شَوْقاً اِلى رُؤْيَتِكَ وَ لِقآئِكَ مِنْ غَيْرِ ضَرّآءَ مُضِرَّةٍ وَلافِتْنَةٍ مُضِلَّةٍ اَللّهُمَّ زَيِّنّا بِزينَةِ الاْيمانِ وَاجْعَلْنا هُداةٍ مُهْتَدينَ اَللّهُمَّ اهْدِنا فيمَنْ هَدَيْتَ اَللهُمَّ اِنّى أَسْئَلُكَ عَزيمَةَ الرَّشادِ وَالثَّباتَ فِى الْاَمْرِ وَ الرُّشْدَ وَاَسْئَلُكَ شُكْرَ نِعْمَتِكَ وَ حُسْنَ عافِيَتِكَ وَ اَداءَ حَقِّكَ وَاَسْئَلُكَ يا رَبِّ قَلْباً سَليماً وَ لِسَاناً صَادِقاً وَاَسْتَغْفِرُكَ لِما تَعْلَمُ وَ اَسْئَلُكَ خَيْرَ ما تَعْلَمُ وَ اَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما تَعْلَمُ فَاِنَّكَ تَعْلَمُ وَلانَعْلَمُ وَ اَنْتَ عَلاّمُ الْغُيُوبِ
و لذت تماشاى زيبايى ات، و شوق ديدار و لقايت، بدون سختى و زيان بخشى، و فتنه گمراه كنندگى، خدايا ما را به زينت ايمان بياراى، و ما را راهنمايان ره يافته قرار بده، خدايا ما را در ضمن آنان كه هدايت كردى هدايت كن، خدايا تصميم استوار و پايدارى در كار و رشد بسيار از تو مى خواهم، و شكر نعمتت و خوبى عافيتت و اداى حقّت را از تو درخواست دارم، پروردگارا، دل سالم، و زبان راستگو، از تو مى خواهم و از تو براى آنچه مى دانى طلب آمرزش مى كنم، و خير آنچه را مى دانى از تو درخواست دارم، و از شرّ آنچه مى دانى به تو پناه مى آورم، زيرا تو مى دانى، و ما نمى دانيم، و تو داناى نهان هايى.

پنجم: از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده: هركس نزد هر نماز واجب، اين كلمات را بگويد، خود و خانه و دارايى و اولادش محفوظ بماند."

اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ اَهْلى وَ دارى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِاللَّهِ الْواحِدِ الاَْحَدِ الصَّمَدِ الَّذى لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ
خودم و دارايى ام و فرزندم و خاندانم و خانه ام و هرچه از من است پناه مى دهم به خداى واحد يگانه بى نياز، كه نزاده و زاده نشده، و هيچ همتايى ندارد، و خودم و دارايى ام و فرزندم، و هرچه از من است را پناه دادم به پروردگار سپيده دم از شرّ آنچه آفريد.
.
.
تا آخر سوره، وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِرَبِّ النّاسِ و خودم و دارايى ام و فرزندم و هرچه از من است را پناه مى دهم به پروردگارم مردم، فرمانرواى مردم.
.
.
تا آخر سوره، وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِاللَّهِ لا اِلهَ اِلا هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ لا تَاْخُذُهُ سِنَةٌ وَلانَوْمٌ .
تا آخر سوره، و خودم و دارايى ام و فرزندم و هرچه از من است را پناه مى دهم به خدا، معبودى جز او نيست، زنده و پا برجاست او را چرت و خواب درنگيرد.